El estudio de la segunda persona como condición del Yo en el discurso poético toma impulso en los estudios de teoría literaria a partir del surgimiento del ámbito relativamente reciente de la pragmática de la comunicación lírica. Esta perspectiva de estudio actual admite que el Yo lírico no se reduce a la categoría de mero «sujeto enunciativo» que explica en sí mismo el proceso locutivo de la enunciación; sino que es considerado la proyección del sujeto hacia la alteridad del interlocutor (...) (Yo) al interlocutario (Tú), es decir, la expresión del sujeto de la enunciación al destinatario postulado en el discurso. En ese sentido, la presencia textual del Yo y del Tú es interpretada como signo de una relación dialógica que se convierte en el sentido fundamental de la estructura poemática. En este contexto, se indagan los modos de postulación del Tú como signo de manifestación dialógica en la poesía de Juan Gelman. Para el objetivo de este trabajo, el marco teórico se compone de las posturas de Émile Benveniste (2004) sobre la enunciación; de Carmen Bobes Naves (1991) y de Jesús Maestro (1998) acerca de las manifestaciones de la expresión dialógica en el discurso lírico; y de Margarida Bassols y Anna M. Torrent (1997), de Amparo Tusón (2015) y de Álvarez Muro Alexandra (2001) sobre las condiciones formales de la conversación. (shrink)

O objetivo principal deste artigo será tornar mais claro o papel desempenhado pela noção de “forma de vida” nos escritos de Ludwig Wittgenstein. Como pano de fundo desta discussão, teremos em mente a questão do emprego do termo “forma de vida” no plural ou apenas no singular. Investigaremos criticamente quatro possíveis interpretações oferecidas por diferentes comentaristas da obra de Wittgenstein. Cada uma delas se aterá a diferentes aspectos da noção de “forma de vida”.

O paradoxo da análise e a antinomia da relaçáo de nomeaçáo sáo dois argumentos que servem para explicitar um aspecto paradoxal das interpretações filosóficas da identidade. Meu objetivo nesse artigo será o de investigar esses paradoxos e seus papeis como limitadores de uma teoria semântica. Usarei como guia dessa investigaçáo a hipótese de que as dificuldades nas quais todas as teorias semânticas investigadas incorrem náo se devem a tese da relaçáo de nomeaçáo, como diria Carnap, mas ao caráter composicional dessas (...) teorias. Essa investigaçáo se dará em duas etapas. A primeira será uma investigaçáo a cerca das soluções que foram historicamente apresentadas para evitar esses paradoxos. Procuraremos mostrar que cada uma dessas soluções envolve de alguma maneira o problema de lidar com esse aspecto composicional. Em especial, daremos ênfase a uma tentativa fracassada de soluçáo defendida por Quine, Carnap e mesmo Wittgenstein e Russell, num certo período, que ficou conhecida como a tese da extensionalidade. A segunda etapa consistirá em uma avaliaçáo crítica sobre em que medida a verdadeira causadora dos paradoxos náo seria uma preferência filosófica equivocada por uma abordagem composicional da linguagem. Palavras-chave : Antinomia da relaçáo de nomeaçáo, Frege, Identidade, Paradoxo da análise, Tese da extensionalidade. (shrink)

Este artigo trata do chamado “problema de incompatibilidade de cores”, enfrentado por Wittgenstein no Tractatus Logico-Philosophicus, em seus Manuscritos inéditos 105 e 106, e em seu único artigo publicado – “Some Remarks on Logical Forms” (SRLF). Nossa tarefa será dupla. Primeiro, pretendemos mostrar como e por que Wittgenstein ficou preso nesse dilema. Nossa segunda tarefa será muito mais específica.Tentaremos elucidar alguns detalhes sobre a impossibilidade de reduzir predicados de cor a unidades mais fundamentais de brilho, croma e intensidade. Nosso objetivo (...) é mostrar como e por que os números tiveram que ser introduzidos na estrutura interna das proposições elementares. Também queremos investigar como Wittgenstein tentou fazer isso através da ideia de um “esquema” e uma operação nãover-funcional. Pretendemos também apresentar algumas vantagens que Wittgenstein obteve ao usar uma notação de barra para sua construção dos “esquemas”.AbstractThis paper deals with the so-called “color incompatibility problem”, faced by Wittgenstein in the Tractatus Logico-Philosophicus, in his unpublished Manuscripts 105 and 106, and in his only published paper – “Some Remarks on Logical Forms” – (SRLF, for now on). Our task will be a twofold one. First, we aspire to show how and why Wittgenstein got stuck into that dilemma. Our second task will be much more specific. We will try to elucidate some details about the impossibility of reducing color predicates to more fundamental units of brightness, chroma, and intensity. We aim to show how and why numbers had to be introduced into the inner structure of elementary propositions. We also want to investigate how he tried to do that through the idea of a “scheme” and a non-truth functional operation. We aim also to present some advantages Wittgenstein gained from using a bar notation for his construal of the “schemes”. (shrink)

An emerging literature has begun to document the emotional consequences of everyday executive functions on emotional distress. Little is known, however, about whether this relation is mediated by other variables. A multiple mediation model was proposed to integrate core concepts of daily executive dysfunctions with emotional distress in order to increase understanding of their relationship to psychological well-being and emotional regulation. The working hypothesis was that dimensions of well-being and emotional regulation may be a suitable mediator. It was hypothesized that (...) dimensions of well-being and emotional regulation are a possible mediator between the executive dysfunctions and psychological distress. Participants were 122 undergraduate students from university courses in General Education and Social Education at, the Universidad Complutense de Madrid, with a mean age of 21.76. Results indicate that several dimensions of psychological well-being and emotional reappraisal strategies mediate the relationships between daily executive dysfunctions and psychological distress. Implications of these data are discussed. (shrink)

Nesse artigo pretendo desenvolver um ponto bastante central de uma famosa discordância entre Quine e Davidson, uma disputa conheci-da na literatura como “a questão proximal x distal”. Em poucas palavras, enquanto Quine adota uma posição proximal, segundo a qual devemos localizar o conteúdo empírico das sentenças de observação já nas termina-ções neuronais dos falantes, Davidson prefere uma localização distal para esse conteúdo, pressupondo assim a existência de objetos no mundo. Essa discussão é de suma relevância para a compreensão do debate (...) em torno do “terceiro dogma do empirismo”, proposto por Davidson e recusado por Quine, bem como para a compreensão da posição semântica de Quine como um todo. (shrink)

Resumo: o propósito desse artigo é circunscrever e discutir a autocrítica, feita por Wittgenstein no período de 1933-39, a uma das teses mais fundamentais do Tractatus (TLP): ”Há uma e apenas uma análise completa da proposição” (3.25). Chamaremos esse procedimento peculiar de a “Grande análise”. Os argumentos de Wittgenstein contra a sustentabilidade da sua antiga tese podem ser encontrados em algumas passagens do livro Investigações Filosóficas (IF), bem como em passagens do Grande Datiloscrito (BT). Conforme será argumentado nesse artigo, essa (...) autocrítica é uma consequência direta da preocupação de Wittgenstein, no período intermediário, com duas importantes propostas feitas por Frege nos §§18-24 do Os Fundamentos da Aritmética (FA) em relação o seu entendimento da noção de “atribuição numérica”. Nosso objetivo principal será mostrar de que maneira o movimento de autocrítica feito por Wittgenstein em relação a sua antiga concepção de “Grande Análise” teria sido influenciado por suas preocupações, no período intermediário de sua obra, com essas duas propostas feita por Frege no FA a respeito da noção de “atribuição numérica”. A fim de completar tal tarefa, será apresentada inicialmente de modo breve uma versão de como seria a “Grande análise” no TLP. Em seguida, selecionaremos e discutiremos algumas passagens do IF nas quais Wittgenstein recusa a completude e unicidade envolvida em sua prévia concepção tratariana de “análise”. Procuraremos destacar com clareza uma noção que estaria envolvida de um modo essencial na autocrítica de Wittgenstein: a noção de “ver como/ver aspectos”. Como será argumentado, essa noção, assim como a autocrítica feita por Wittgenstein, foram ambas diretamente influenciadas pela noção fregiana de “atribuição numérica”. Para completar essa segunda tarefa, teremos de revisitar e discutir algumas noções pertencentes ao período inicial da filosofia de Wittgenstein -- como a de “propriedades internas e externas” e a distinção entre “dizer e mostrar” -- ambas noções discutidas no TLP. No decorrer de nossa discussão, apresentaremos uma crítica feita por Wittgenstein a Russell, mas também a Frege, sobre a concepção de generalidade, ou mais especificamente, sobre o uso do quantificador existencial, proposta por ambos. Abstract: The purpose of this article is to discuss Wittgenstein 1933-39 self-criticism of one of the most fundamental tractarian theses: There is one and only one complete analysis of the proposition (3.25). Wittgenstein's arguments against his previous thesis can be found in some passages of the Philosophical Investigation (PI) as well as in the Big Typescript (BT). As we shall argue, Wittgenstein's self-critique is directly related to two important ideas proposed by Frege in §§18-24 of The Foundations Arithmetic (FA) with respect to his construal of “number attributions”. Our main goal in this paper will therefore be to show how Wittgenstein's self-criticism of his old conception of the tractarian “analysis” would have been influenced by his concerns in the middle period of his work with these two proposals made by Frege in FA regarding the notion of “numerical attribution”. Our first task will then be to connect Wittgenstein's self-criticisms to his former conception of “analysis” in the Tractatus Logico-Philosophicus (TLP). To accomplish this first goal, we will have to briefly present a version of how such analysis would look like in TLP. Our next task will be to pinpoint some passages of the PI in which Wittgenstein rejects the completeness and uniqueness involved in his previous construal of the analytical process. We will try to circumscribe clearly a crucial notion involved in Wittgenstein's self-critique: the idea of “seeing as/seeing aspects”. Our claim is that this notion, as well as Wittgenstein's self-criticism, were both directly influenced by Frege's construal of the “number attribution” presented in FA. To accomplish this second task, we will have to revisit and discuss some further concepts from an early period of Wittgenstein's philosophy, like “internal and internal properties” and the “saying/showing distinction” in TLP. On our way towards accomplishing this goal, we will present a curious complaint by Wittgenstein regarding Russell's, as well as Frege's conception of generality, or more specifically, on the usage of the existential quantifier suggested by both these authors. (shrink)

The “observational categoricals” constitute a very special set of sentences of great importance in the last phase of Quine’s work. According to Quine, the grammatical structure and therefore the role played by these sentences considered by the philosopher as the neutral empirical content of theories would solve several difficulties in semantics and epistemology. Most urgent among them would be: the incommensurability of theories, their empirical verifiability, as well as explaining the language learning process. In consequence of the importance of their (...) task and their rather late appearance, we consider quite relevant to investigate in details the origin of these choice, as well as the structure and function of these sentences, very peculiars to Quine’s semantical approach. (shrink)

El consumo responsable se está convirtiendo en una de esas muletillas que tanto valen para un barrido como para un fregado. La publicidad, como el algodón, no engaña y cuando algo llega a ser argumento de venta, es que ha alcanzado la consagración social, lo que a menudo equivale a la trivialización significativa.

Nosso objetivo é responder a uma questão proposta por Richard Heck no artigo “Formal Arithmetic Before Grundgesetze”. Heck indaga a respeito das razões pelas quais Frege levou quase oito anos para honrar suas promessas de concluir seu grandioso projeto de fundamentar a matemática na lógica. Embora Heck tenha fornecido algumas respostas, pensamos que uma discussão filosófica mais adequada ainda pode ser oferecida. Este artigo tentará preencher essa lacuna apresentando o que entendemos ser o problema central enfrentado por Frege em _Die (...) Grundlagen der Arithmetik_: a falta de um critério unificado para fixar o significado das proposições de identidade da matemática. Acreditamos que o filósofo alemão finalmente tenha decidido preencher essa lacuna, fornecendo uma nova interpretação para o conceito de “extensão”, uma que acrescentasse alguns refinamentos importantes a sua concepção anterior. O novo conceito assim construído permitiu a Frege unificar seu tratamento das proposições de identidade, incluindo em seu sistema um critério universal para decidir a verdade de qualquer proposição de identidade apoiado por sua famosa lei básica V. Assim, nossa alegação será que a resistência de Frege e as dúvidas sobre a inclusão do axioma V como uma lei lógica em seu sistema foram a causa primária desse atraso. (shrink)

La infección por el virus del papiloma humano (VPH) constituye la causa necesaria, aunque no suficiente, de la enfermedad de transmisión sexual más frecuente en el mundo, responsable del 4,5 % de todos los cánceres en ambos sexos. La vacunación frente al VPH, con niveles de eficacia y seguridad similares en ambos sexos, está dirigida básicamente a mujeres, para reducir la incidencia de infección y sus consecuencias, como el cáncer de cérvix. La transmisibilidad del virus en ambos sexos y la (...) inmunidad colectiva que proporciona la vacunación universal hace que su extensión al sexo masculino constituya una cuestión no solo de salud pública, sino también un dilema bioético relacionado con la protección de la salud y la equitativa distribución de los recursos. Este trabajo aborda el análisis bioético de la extensión de la vacunación contra VPH a ambos sexos. (shrink)

Resumen Nombrar implica ejercer el poder sobre lo nombrado, involucra coacción y coerción social. La atribución de nombres, adjetivos, designaciones, favorece la taxonomía cognitiva, pero también socio-ideológico-cultural. Cuando una Institución al servicio del Estado nomina, esas denominaciones tienen consecuencias en los sujetos nombrados. En México, a través de las prácticas semiótico- discursivas se llevó a cabo esta edificación del concepto de discapacidad con importantes implicaciones. El objetivo de este artículo es describir la construcción discursiva, a través de la historia de (...) la nominación de la discapacidad para vincular este hecho con el imaginario social de México y revisar las implicaciones socio-ideológicas resultantes. Para efectuar un primer acercamiento, estudiamos los términos con que se designa la discapacidad en los Censos de población y vivienda realizados por el organismo responsable y sustentamos la exposición del proceso a partir de las propuestas de Lyons y Serrano sobre las implicaciones semánticas vinculadas con la designación; de Thiebaut respecto a la articulación semántica del nombre con la pragmática del texto, y con apoyo en Koike para la co-construcción del significado. (shrink)

La sexualidad humana es uno de los grandes temas en consideración en nuestra sociedad actual. Tanto en el campo de las neurociencias como en el de la filosofía y las ciencias sociales se han realizado diversos estudios que intentan esclarecer el significado de la especificidad sexual humana (femenina o masculina). Sin embargo, estos enfrentan múltiples obstáculos al tratar acerca de las últimas causas del fenómeno de la sexualidad. Atendiendo a las contribuciones del filósofo argentino Juan José Sanguineti, se ofrece una (...) aproximación filosófica que busca ser holística a partir de una perspectiva realista y en diálogo con los aportes neurocientíficos. De este modo, se brinda un tratamiento filosófico de las dimensiones de la persona humana, desde su base biológica hasta su vida espiritual. (shrink)

To analyze the concept about scientific fact was the purpose of this work. This concept is a principal element to scientific hypothesis formulation. The properties and characteristics of this must observance were enumerated. Moreover, the concept studied of this work was compared with another.

Las crisis económicas están generando desigualdades, producto de la violencia estructural; éstas están derivando en las maneras en que los jóvenes construyen y dibujan los sentidos sociales. Los jóvenes deberían ser sujetos que se mueven en toda una temporalidad sin embargo, sus condiciones materiales de vida, no les permiten pensar en un futuro con certezas. Más bien, éstas se desdibujan para ellos y hoy más que nunca aparecen sus sueños postergados y aplazados por la propia violencia de la que son (...) objeto. De ahí, nuestro interés en ver cómo los jóvenes egresados de la universidad, están construyendo dichos sentidos.Economic crises are generating inequalities resulting from structural violence; they are drifting in the ways in which young people build and draw social senses. Young people should be the subjects of movement along temporariness; nevertheless, their material living conditions do not allow them to think in their future with certainty. For our young generations these conditions are blurred, and now more than ever their dreams are deferred and delayed by the violence they are subjected to. Hence, our interest in finding out how young university graduates are building these senses. (shrink)

Social coexistence and with oneself, in recent years, is characterized by an absence of tenderness and the presence of objectification of oneself and the other, the same thing happens in university classrooms, a reflection of this is the non-desire to play, to meet the other from the imagination of play. This research aimed to understand how students define play and what could trigger free and joyful play. It was a qualitative study, with the phenological and hermeneutical method based on the (...) recovery of threads of life and the experience of playing with students. The results showed a devaluation of play because it is stripped of freedom and limits distance from ordinary life. Playful memory opens the door to free play, movement of the imagined body and world, triggering a humanizing game. (shrink)

This article is about reductionism; as a tendency of thought, reductionism tells us that the hole can be explained as the sum of its parts. From this principle, one can deduce that the properties and laws of complex systems can be explained by the laws and properties of simple systems. On the other ..

The building of itself is an act moved from the hopes and dreams of becoming. Dreams project a future that can be, and hope is the force required to achieve them. The life project is an exercise in awareness that begins with imagining what you want to be and be aware of the relationship with the world. Leisure is lived from internal motivations and is auto-condicionated to seek the opportunities realization of dreams. Education for Leisure must recover the ideals of (...) life, learning to live the leisure, and spark the imagination for the realization of dreams. This paper presents the research results on what you want to be and how to realize them in their free time; this is a descriptive case study investigation with the phenomenological method. (shrink)

Las crisis económicas están generando desigualdades, producto de la violencia estructural; éstas están derivando en las maneras en que los jóvenes construyen y dibujan los sentidos sociales. Los jóvenes deberían ser sujetos que se mueven en toda una temporalidad sin embargo, sus condiciones materiales de vida, no les permiten pensar en un futuro con certezas. Más bien, éstas se desdibujan para ellos y hoy más que nunca aparecen sus sueños postergados y aplazados por la propia violencia de la que son (...) objeto. De ahí, nuestro interés en ver cómo los jóvenes egresados de la universidad, están construyendo dichos sentidos.Economic crises are generating inequalities resulting from structural violence; they are drifting in the ways in which young people build and draw social senses. Young people should be the subjects of movement along temporariness; nevertheless, their material living conditions do not allow them to think in their future with certainty. For our young generations these conditions are blurred, and now more than ever their dreams are deferred and delayed by the violence they are subjected to. Hence, our interest in finding out how young university graduates are building these senses. (shrink)

Currently, pedagogy prioritizes the way students construct and assimilate knowledge, employing innovative strategies and methodologies such as the STEAM approach. Despite being internationally recognized and promoting motivation and creativity, this teaching model is still incipient in Colombia. Existing studies agree on the need to train teachers to acquire and strengthen their competencies before implementing this approach effectively and taking advantage of its benefits. Therefore, the aim is to analyze the barriers and opportunities related to the implementation of this approach in (...) the following educational institutions: Santo Tomas De Aquino, Nueva Familia, Simón Bolívar and San Luis, located in Duitama, Boyacá - Colombia. The research is guided by a qualitative approach, is descriptive in scope and follows an action research design. The results and conclusions of the study reveal resistance on the part of some educators towards innovation and the adoption of new educational strategies. In addition, there is a lack of investment and interest on the part of schools in developing training programs that promote knowledge and the strengthening of new competencies for the effective adoption of the STEAM approach. (shrink)

Cet article analyse la lecture effectuée par Foucault de la démocratie athénienne des années 1980 et la compare à la lecture de Cornelius Castoriadis. L’article propose donc deux interprétations différentes de la figure de Périclès par deux philosophes. Nous montrons que notre compréhension de l’idéologie de Foucault est plus profonde que notre compréhension de la réalité historique et des projets politiques de Périclès.

Parte das concepções pseudocientíficas propagadas pela comunidade científica em seus principais periódicos, especialmente no início do século XX, tomaram alcance com os conceitos de Eugenia e Darwinismo Social, em que o cerne das discussões considerava as distinções de raça enquanto fenômeno biológico. O presente ensaio expõe a contribuição nefasta promovida pela renomada revista Nature, que, há até pouco tempo, indiretamente acabou por reforçar crenças e culturas racistas, como o apartheid, a colonização, o trabalho forçado e a escravidão, deixando uma marca (...) indelével em sua trajetória histórica. As discussões sobre a inferioridade de raças, povos e indivíduos não somente fomentaram o negacionismo, uma vez que careciam de evidências, de consenso e de ceticismo científico adequados, como foram utilizadas como uma camada de verniz científico para legitimar projetos colonialistas e expandir os interesses do grande capital à época. Esse texto assinala ainda que as estratégias adotadas pelo capitalismo para alcançar seu patamar atual de forma hegemônica de sociabilidade somente tiveram êxito devido à apropriação do conhecimento científico que forneceu os aperfeiçoamentos tecnológicos para a conquista de novas terras e povos e, por fim, o acúmulo de capitais. Em conclusão, destacam-se autores que defendem uma perspectiva do negacionismo atual enquanto fenômeno social, o qual mais se liga às consequências da negação do fato do que propriamente ao fato em si. Essa perspectiva amplia o debate em torno do negacionismo para além das ideias difundidas nas mídias sociais, situando-o numa dimensão em que é necessário discutir o impacto das mudanças propostas pela ciência na hegemonia de determinados setores e de países dominantes da economia global. (shrink)

Thomas Nagel’ın “Hiçbir-Yerden Bakış Açısı” adlı kitabı çok alıntılanmış bir eserdir. Buradaki argümanlar sıklıkla bilincin nesnel-bilimsel bir açıklamasının yapılabilmesinin, en iyi ihtimalle, önündeki büyük ve yapısal sorunların dile getirilişi veya tümüyle imkansız olduğunu gösteren akıl yürütmeler olarak algılanır. Bu iki yanlış algıyı özetlememin ardından her ikisinin de neden hatalı olduğunu gösteriyorum. Bunu yaptıktan sonra her iki hatanın nedenlerini birden yaratan ortak bir neden daha olduğunu gösteriyorum. Bu nedenin Thomas Nagel’ın nesnel fenomenoloji önerisinin ya belirsiz veya saçma bulunarak bir kenara bırakılması (...) ya da hepten reddedilmesi olduğunu savunuyorum. Böylelikle nesnel fenomenoloji projesinin özünde deneyimin öznel boyutunun, nesnel bir açıklamasının verilebilmesini sağlayabilmek için bilinci açıklamakta halihazırda kullandığımız zihinselci terimler setinde kavramsal ve kuramsal yenilenme yapılması yönünde bir çağrı olduğunu gösterebileceğimi düşünüyorum: Nesnel fenomenoloji, öznel fenomenin kavramsal yenilenme aracılığıyla özneler-arası ulaşılabilirliğini sağlama projesidir. (shrink)

İnsan ve hayvan arasındaki ilişki tarihin her döneminde ele alınan önemli bir sorundur. Bununla birlikte hayvanın kendi varlığının ne anlam ifade ettiği de ontolojik ve epistemolojik bağlamda irdelenmiştir. Bunun yanında etik ve siyaset bağlamında da bu sorunun önem arz ettiğini belirtmek gerekir. Dolayısıyla siyaset felsefesinde birey, toplum, devlet ilişkisini açık ve anlaşılır kılabilmek için çoğu kez hayvan metaforlarına veya doğrudan hayvandaki egemenliğin insana ve devlete nasıl geçtiğine odaklanılmıştır. Ancak metaforların tam olarak karşılığını bulabilmesi için etkili bir teori ve anlatıma ihtiyaç (...) duyulmaktadır. Söz konusu mahareti gösteren Platon, siyaset, devlet ve toplum üzerine derin analizler yaparken çoğu zaman metaforlara başvurmuş ve bu doğrultuda ilgi çekici örnekler ortaya koymuştur. Platon, bu yönüyle, çağını aşan bir perspektife sahip büyük bir teorisyen olarak görülebilir. Onun yapmış olduğu benzetmeler ilgi çekici olduğu kadar aynı zamanda da kışkırtıcıdır. Bu çalışmada siyaset felsefesinde önemli rol oynamış Platon’un siyasal bir unsurun aracı olarak hayvan metaforları onun Devlet eseri üzerinden değerlendirilmeye çalışıldı. Böylelikle Platon’un Devlet’te insan, etik ve siyaset teorisi üzerine yaptığı tartışmalarda başvurduğu hayvan metaforları incelendi. Amacımız Platon’un siyaset anlayışını, benzetmeler veya karşılaştırmalar yoluyla nasıl sistematize ettiğini incelemek ve buna dikkat çekebilmektir. Öncesinde ise hayvan-insan karşılaştırmasının felsefi açıdan nasıl ele alındığını araştırmak için felsefe tarihinden bazı düşünürlerin görüşlerine başvurulmuştur. Sonuç bölümünde felsefe tarihinde insan ve hayvan arasındaki kimi benzerliklerin veya farklılıkların teori geliştirme bağlamında ilham kaynağı olduğu gösterilmeye çalışılmıştır. (shrink)

Bu makalede Simone de Beauvoir’ın feminist felsefesinin Maurice Merleau-Ponty’nin fenomenolojisini takip ettiğini, bu yönüyle onun bir feminist fenomenolog olduğunu göstermeye çalışacağız. Merleau-Ponty’nin fenomenolojisinde öz sabitlenemez, öznelerarası ve tarihsel bir anlama gönderme yapar; transandantal ise öznelerarasılıktan başka bir şey değildir. Onun fenomenolojisinde Kartezyen özne ve diğer tüm karşıt ikilikler aşılmaya çalışılır. Beden tüm diğer şeylerle paylaştığımız dünyaya açılmamızı sağlayan biricik anlam, eylem, varoluş aracımıza dönüşür. Beauvoir kadının ne olduğunu ve ne olabileceğini anlamaya çalışırken bu parametreleri takip eder. Mevcut kabulleri ve teorileri (...) eleştirel bir süzgeçten geçirdikten sonra, kadın deneyimlerine odaklanır. Sonuç olarak mevcut kadının ebedi, doğal ya da mutlak olmadığını, toplumsal/politik olarak inşa edilmiş bir gerçeklik olduğunu dolayısıyla değişebilir olduğunu gösterir. Beauvoir’ın kadın sorunu üzerinden gösterdiği bu fenomenolojik indirgeme ve betimleme, toplumsal eleştiri gerektiren tüm sorunlar için önemli bir felsefi zemin sağlamaktadır. (shrink)

Prof. Dr. Mehmet Karasan 1907 yılında Denizli, Çivril’de doğdu . İlk ve orta öğrenimini Çivril ve Konya’da, lise eğitimini 1928 yılında İstanbul Erkek Lisesi’nde tamamladıktan sonra aynı yıl Millî Eğitim Bakanlığı’nın yurt dışı eğitim bursunu kazanarak Fransa, Lyon Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi, Felsefe ve Sosyoloji bölümünde lisans eğitimi almaya hak kazandı. 1932 yılında yurt dışı eğitimini tamamlamasının ardından 1933 yılında İstanbul Üniversitesi Felsefe Bölümüne doçent olarak atandı. 1942 Yılında İstanbul Üniversitesi Felsefe Bölümü asistanı Nusret Hızır ve pedagoji doçenti Bedii Ziya Egemen (...) ile birlikte Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Felsefe Enstitüsü kadrosuna katıldı. 1932-1950 yılları arasında belirli dönemlerde çeşitli okullarda felsefe, sosyoloji ve Fransızca öğretmenlikleri ve idarecilik yapan Karasan 1951 yılında Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’nde Profesör olarak göreve başladı. Prof. Dr. Mehmet Karasan akademik hayatının yanı sıra 1954-1957 ve 1957-1960 yılları arasında X. ve XI. dönem Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde Denizli Milletvekilliği yaptı. Siyasi hayatının ardından 1968 yılında Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi felsefe kürsüsünde Profesör olarak akademik yaşamına devam etti ve 1970-1971 yılları arasında aynı fakültede dekanlık görevinde bulundu. 15 Kasım 1974 tarihinde hayatını kaybeden Karasan Evli ve bir çocuk babasıydı. Mehmet Karasan Türk düşüncesine ve literatürüne Eflatun’un Devlet Görüşü (1947) ve Büyük Feylesoflar Antolojisi (1949) adlı kitapları, “İlk Yunan Düşüncesinde Din İlmi Denemeleri” ve “Eflatun’un Devleti” gibi makaleleri ile katkıda bulundu. Karasan, Fransa’da almış olduğu yurt dışı eğitiminin etkisi ve Cumhuriyet döneminde 1940 yılında Hasan Ali Yücel tarafından başlatılan “Tercüme Hareketi” vesilesiyle yabancı dilde yazılan birçok klasik eseri tercüme ederek dilimize kazandırdı. Platon, Descartes, Durkheim ve Bergson gibi önemli filozofların eserlerini tercüme ederek felsefe alanına önemli katkılarda bulunan Karasan, Durkheim’ın Meslek Ahlakı kitabını tercüme etmesi ve “Din Sosyolojisi, Öncüleri ve Kurucuları” başlıklı bir makale kaleme alması ile yalnızca felsefe alanına değil sosyoloji alanına da önemli katkılarda bulundu. Bu sayede Cumhuriyet döneminde akademik anlamda Türkiye’de ilk din sosyolojisi dersini 1949 yılında Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesinde verdi. Karasan sosyolojiye yönelik çalışmaları ile birlikte özellikle felsefe alanında Descartes’ın İlk Felsefe Üzerine Metafizik Düşünceler (1942), Felsefenin İlkeleri (1943), Aklını İyi Kullanmak ve Bilimlerde Doğruyu Bulmak İçin Metot Üzerine Konuşma (1944), Tabiat Işığı ile Hakikati Arama (1945), Aklın İdaresi İçin Kurallar (1945) ve Ahlak Üzerine Mektuplar (1946) gibi birçok eserini Fransızcadan dilimize tercüme etmesi ve yapmış olduğu bu tercümelere eklemiş olduğu ön sözler ve açıklamalar ile Türkçe felsefe alan yazınında tanınırlık kazandı. Descartes’ın eserleri ile birlikte Fransızca’dan dilimize kazandırdığı eserler arasında Bergson’un Ahlak ile Dinin İki Kaynağı (1949), Lucien Laberthonnière’in Descartes Üzerine Tetkikler (1959) eseri ve bir dönem Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Felsefe kürsüsünde görev yapan Olivier Lacombe’un bazı makaleleri de bulunmaktadır. Böylece, Mehmet Karasan Descartes’ın felsefesi başta olmak üzere Fransız düşüncesi ve felsefesinin Türkiye’de tanınması açısından önemli bir görevi yerine getirdi. Prof. Dr. Mehmet Karasan Türkiye Cumhuriyeti’nin görece ilk yılları sayılabilecek dönemi içerisinde sorumluluk alarak felsefe ve edebiyat alanında hem tercüme faaliyetleri hem de kendi özgün eserleri ile Türk düşüncesinin ve felsefesinin gelişimine yardımcı olan bir düşünürdür. Karasan’ın başta Fransız felsefesi olmak üzere felsefeye yönelik düşüncelerinin günümüz entelektüel çevresi ve araştırmacıları tarafından tanınması önem teşkil etmektedir. Ancak Mehmet Karasan’ın düşünce hayatı, felsefi görüşleri ve felsefeden ne anladığına yönelik yapılan çalışmaların azlığı ve eserlerine ulaşmanın zorluğu göz önünde bulundurulduğunda onun yaşamı ve felsefesine yönelik mevcut bilginin eksikliği göze çarpmaktadır. Bu nedenle Mehmet Karasan’a yönelik bir çalışma ortaya koyma gerekliliği ortaya çıkmaktadır. Bu gereklilik doğrultusunda yazımızda Karasan’ın ortaya koymuş olduğu çalışmalarının seyri ve gelişimi takip edilerek görüşleri aktarılmaktadır. Bu noktada onun tercüme eserlerine yazmış olduğu ön sözler ve açıklamalar dikkate alınmaktadır. Böylece, Karasan’ın özellikle Descartes’tan yaptığı tercümelerden hareketle onun felsefi yaklaşımına ve felsefeden ne anladığına ilişkin bir tahlilde bulunulmaya çalışılmaktadır. Belirtmek gerekir ki bu yazının temel amacı Descartes’ın felsefesini ya da felsefi görüşlerini aktarmak değil Mehmet Karasan’ın Descartes’ın felsefesine yönelik okumaları, çıkarımları, düşünceleri ve katkılarını tespit ederek kendi özgün düşüncelerini ve felsefi tavrını ortaya koymaktır. (shrink)

Este trabajo ofrece el contexto de la vida y la obra de María Zambrano - sus orígenes intelectuales; su vida itinerante y de exilio; la correspondencia con su hermana Araceli; la España soñada; las claves humanas del exilio y el universo iniciático de M. Zambrano - un camino hacia la redención social.

Friedrich Nietzsche 19. yüzyıl felsefesinde tüm ahlaki ve dinsel inançlara savaş açarak yeni değerler arayan bir filozoftur. Bu eğilimini “Böyle Buyurdu Zerdüşt” isimli eserinde Zerdüşt karakterine yükleyen Nietzsche, Zerdüşt aracılığıyla bütün dinsel inançların çöktüğünü ve geleneksel ahlaki değerlerin yıkıldığını haber verip, insanları bağlı oldukları inançlardan kurtarmaya çalışan bir yeryüzü peygamberi portresi çizmiştir. Nietzsche’nin değerlerin altüst edilişinin simgesi ve sözcüsü olan Zerdüşt günümüz dinlerinin peygamberinden oldukça farklı bir yol çizmektedir. Nietzsche Zerdüşt üzerinden sadece değerlerin ters yüz edilmesini ve yıkılmasını savunmakla kalmaz (...) aynı zamanda bu yıkımın üzerine yeni bir değer sistemi oluşturmaktan da söz etmektedir. Fakat hitap ettiği kitle henüz buna hazır değildir. Bunun için insanın üstinsan mertebesine geçmesi gerekecektir. Bu çalışmadaki amacımız Nietzsche’nin üstinsan tasavvuru ile güç istemi ilişkisini “Böyle Buyurdu Zerdüşt” özelinde tartışmaktır. Ancak çalışmanın hacmi dar olacağından hedefimiz öncellikle güç istemi ekseninde yoğunlaşarak bu istem üzerindeki kutsallığı analiz etmek olacaktır. (shrink)

Mâturîdî’nin istidlâle verdiği önem bilinmektedir. Onun düşünce sisteminde istidlâle dayalı yorumlamanın ayrı bir yeri vardır. İstidlâli doğru haber ve sağlam duyularla birlikte bilgi edinmenin temel yolları arasında gören Mâturîdî’nin düşüncesinde istidlâlin bilgi edinme aracı olarak kullanılmasının reddi mümkün görünmemektedir. Zira istidlâli reddetmek için bile istidlâle ihtiyaç duyulurken, doğru haber ve duyulardan gelen bilginin test edilmesi için de gereken yine istidlâldir. Mâturîdî’ye göre insanlar için istidlâle dayalı yorumlamaya elverişli alanlar bulunmaktadır. Bu alanlarla ilgili istidlâller, genelde duyulur âlemden hareket ederek duyular ötesinin (...) bilgisine ulaşma şeklinde kurgulanır. O, istidlâllerini Allah’ın varlığı ve birliği, ahiretin varlığı, âlemin hudusü gibi konularda görüşlerini delillendirmek maksadıyla kullanmıştır. Bu alanların bilgisine duyulur âlemde elde edilen bilgilerin delâletiyle ulaşmak mümkündür. Ancak Mâturîdî’nin düşüncesinde kişinin olaylara bağlı olarak değişkenlik gösterebilen ruhî yapısı, kimi zaman onun istidlâlde bulunmasını engelleyebilir. İnat ve kibir bu türden ruhî durumlara örnektir. Çalışmamız; literatür taraması, karşılaştırma ve yorumlama yöntemleriyle işlenecektir. Mâturîdî’nin Kitâbü’t-Tevhid ve Te’vîlât, adlı eserleri bu yöntemlerle taranarak Mâturîdî’nin özellikle bu iki eseri çerçevesinde istidlâli hangi açılardan ele aldığı, görüşlerini temellendirirken ondan nasıl yararlandığı, istidlâlin kapsamını ve işlev alanlarını nasıl belirlediği gibi sorular etrafında şekillendirilecektir. (shrink)

Felsefe, kümülatif yapısı ile ele alınmalıdır. Bu yüzden, bir filozofun düşünceleri anlaşılmak istendiğinde, o kendi çağındaki mevcut ve geçmiş teorilerden soyutlanmamalı ve bu kümülatif ve devamlılık arz eden yapı dikkate alınarak incelenmelidir. Bu bağlamda, Kant, Bergson ve İkbal’in zaman anlayışları, bazı uyumsuz noktalara sahip gibi anlaşılabilseler de, dikkatle incelendiğinde birbirleri arasında bir devamlılığın bulunduğu göze çarpar. Kant’ın zaman anlayışı, Kritik öncesi ve Kritik dönemi olmak üzere iki dönemde incelenebilir. Kritik öncesi döneminde Kant, zamanın insan zihninin dışında kendinde bir gerçekliğe ve (...) varlığa sahip olduğunu kabul eder. Fakat Kant, zamanı bütün duyuları önceleyen bir görü olarak anlamasının tohumlarını da hala Kritik öncesi dönemde iken eker. Bu doğrultuda, onun odağı özneyi merkeze alan bir tutuma doğru ilerler görünür. Kritik döneminde özne merkezci konumu daha da belirginleşir ve Kant, zamanın bütün dışsallıkları öncelediğini iddia eder. Ona göre zaman, duyulur bir görü olarak, eşyayı zihnin algılayabilmesi için eşzamanlılık ve ardışıklık içinde konumlandırır. Diğer taraftan Bergson, Kant’ı pek çok açıdan eleştirmekle beraber onun düşüncelerinden açık bir şekilde faydalanır. Bergson’un zaman anlayışı iki bileşenden oluşur: Salt süre ve homojen zaman. Salt süre, özne-merkezci olması bakımından üzerinde Kant’ın düşünce pratiğinin etkisinin görünür olduğu bir kavramsallaştırmadır. Bu, her bir bilincin, kişinin geçmiş ve şimdisini bir bütünde birleştirerek bireysel olarak sahip olduğu ve özünde heterojen, sırasız bir şekilde ardışık ve bölünemez zamandır. Homojen zaman ise sıralı ve eşzamanlı olması bakımından köklerini yine Kant’ta bulur. Homojen zaman, salt sürelerin uyum içinde çalışmasını sağlayan, bireyler için ortak zemini teşkil eden zamandır. Bu iki filozofun düşünceleri doğrultusunda İkbal’in zaman teorisi incelendiğinde, onun hem duyulabilir görünün bir formu olan Kant’ın zamanından hem de Bergson’un salt süresinden faydalandığı ortaya çıkar. İkbal, bu iki zaman anlayışını kullanarak İslam düşüncesinde İlahi Zaman’ı ve dolayısıyla da özgür iradeyi yeniden inşa eder. Salt süre ve yaratıcılık açısından, evrene yönelik mekanik bir anlayış Bergson ve İkbal tarafından reddedilir. Böylece İkbal, özgür iradenin Tanrı’nın salt süresi, yani İlahi Zaman, aracılığı ile yayılmasına ve tüm benliklere ait salt sürelere nüfuz etmesine izin verir. Biz, bu makale aracılığı ile, İkbal’in salt süre mefhumunu ve Tanrı’ya ait salt süre olarak İlahi Zaman’ı kullanarak özgür irade anlayışını yeniden inşa etmesinin köklerine gitmek niyetindeyiz. (shrink)

Thomas Hobbes (1588-1679) toplum sözleşmesi teorisinin kurucusu olarak kabul edilen önemli bir siyaset kuramcısıdır. Hobbes’un doğal durumu tanımlaması, toplumun oluşmasındaki nedenleri belirtmesi, yetkiye ve siyasi yükümlülüklere dair fikirleri siyasi düşünce tarihinde dikkat çeker. Düşünür, özellikle yaşadığı yüzyılda monarşiyi güçlendirmek adına siyasal itaati meşrulaştırmanın gerekliliği üzerinde durmuş, dönemin koşullarından dolayı Tanrı fikrini tamamıyle dışlayamamıştır. Bu yüzden toplum sözleşmesi fikrini temellendirdikten sonra ahlaki yasalar ve yükümlülükler aracılığı ile Tanrı kavramını teorisine dahil etmeyi seçmiştir. Bununla birlikte, kendisinden önceki düşünürlerin aksine Tanrı’ya siyasal ve (...) toplumsal düzeni sağlama hususunda ancak ikincil bir görev vermiştir. Tanrı kavramını ve yazılı olmayan kuralların yükümlülüğünü dışlaması, söz konusu dönemde Hobbes’un ateist olduğuna dair tartışmalara yol açsa da, kendisi bunu kabul etmemiştir. Bizim kanaatimiz, Hobbes’un aslında bir ateist olduğu ve Tanrı fikrini sadece toplumun düzenini sağlamak için siyasi bir araç olarak kullandığı yönündedir. Bir başka deyişle, argümanımız; Hobbes’un dini ve Tanrı korkusunu, bireyleri yazılı yasalara uymaları yönünde zorlamak için kullandığı şeklindedir. Bu argümanın haklılığını gösterebilmek için makalemizde Hobbes’un De Cive ve Leviathan kitaplarındaki argümanları analiz edilmiş ve geliştirmiş olduğu kuramda dinin ve Tanrı’nın yeri incelenmiştir.Özet: Thomas Hobbes, İngiltere’de sosyal ve siyasi düzenin tehlike altında olduğu ve egemen gücün meşrulaştırılması gerektiği bir dönem olan onyedinci yüzyılda yaşamıştır. Doğal bilimlerdeki ilerlemeler ve felsefik düşünce yapısındaki değişimler, rasyonaliteyi önemli kılarak, söz konusu dönemde egemenin gücünün ve bireylerin özgür istencinin sorgulanmasına olanak vermiştir. Bu yüzden, Tanrı, din ve siyasi yükümlülükler ile ilgili sorunlar da yeni bir boyut kazanmıştır. Hobbes’un esas felsefesi Aristoteles teleolojisini çürütmek ve sonrasında da onu mekanik yaklaşım ile değiştirmekti. Hobbes’un modern doğal bilimlere olan yaklaşımı, siyaset felsefesini de mekanik bir yaklaşımla temellendirmeye itmiştir. Bu sebeple, Tanrı’nın birincil rolünü siyaset felsefesinden çıkarmış, ama bunu yaparken de Tanrı’nın varlığını inkar etmemiştir. Hobbes’un bu makalede tartışılan kitapları; De Cive ve Leviathan’da, bireylerin toplumun önemli parçaları olduğundan ama doğal olarak siyasi birer varlık olmadıklarından bahsedilir. Hobbes’a göre bireyler hayatta kalmak için siyasi bir kurumun altına girmek durumundadırlar. Bir başka deyişle, insanın zayıflığı, siyasi toplumun kurulmasını gerekli kılmıştır. İnsan doğal olarak siyasi bir varlık olmasa dahi, siyasi bir kurum altında yaşamak insan doğasına aykırı bir durum değildir. Hobbes’un üzerinde durduğu temel nokta, sivil toplumun yapay bir ürün olsa dahi bireylerin refahı için gerekli olduğudur. Yazılı yasaların ve bir otoritenin, kısacası zorlayıcı bir gücün olmaması halinde, insanlar tehlike altında olacaktır. Bu koşullar altında, bir kişinin kendisini koruması için ne gerekiyorsa yapacağı şaşırtıcı bir durum değildir. Böylesi bir savaş durumunu engellemek için, kişiler doğal durumdaki sınırsız özgürlüklerini bırakarak, egemen bir gücün altında yaşamayı tercih edeceklerdir. Aslında Hobbes’a göre, insanın güvenliğini sağlayan siyasi toplumun varlığı değil, zorlayıcı bir gücün varlığıdır. Bu güç, insanların barış içerisinde yaşaması için gereken koşuldur. Bir başka deyişle, bireyler önce toplumu oluşturmak için sonra da o toplumun devamlılığını sağlamak için bir güçten korkmalıdırlar. Korku kavramı olmadan Hobbes’un bahsettiği siyasi güce bir temel bulmak zor olacaktır çünkü korku faktörü bireylerin kişisel çıkarları ile toplumsal iyinin karşı karşıya geldiği durumlarda, bireyi korkutarak siyasi güce uymayı zorlayacak ve böylece toplumsal refahı sağlayacaktır. Bu noktada, Hobbes’un kuramına Tanrı kavramı dahil olur. Bu makalede, Hobbes’un kuramında dinin rolü olmadan siyasi yükümlülük kavramının eksik kalacağı tartışılmıştır. Bireyler birbirlerinden korktukları için ve güvenliğe ihtiyaçları oldukları için bir toplumun altında yaşamayı tercih ederler. Hobbes’a göre bu ihtiyaç Tanrı korkusuyla desteklenmelidir. Fakat, Hobbes ne Tanrı korkusunu ne de ahlaki yasaların varlığını doğal durumda kullanmıştır. Bunun yerine, sonrasında siyasi düzen için gerekli olan yükümlülüklere bir temel bulmak için, Tanrı kavramını kullanmayı seçmiştir. Hobbes, burada analiz edilen kitaplarında doğal yasalar, ahlaki yasalar ve ilahi yasalar kavramlarını açıklar. Ona göre, doğal yasalar ahlaki yasalardır ve aynı zamanda ilahi yasalar olarak da adlandırılabilirler. Bu yüzden üçü de aynı görünür ve hepsi de Tanrı tarafından verilir. Tanrı her bireye akıl verdiğinden, herkes bu yasalara akılları aracılığı ile ulaşabilir. Hobbes’un kuramında bu noktaya kadar, sadece sivil toplumda değil, doğal durumda da ahlaki yükümlülüklerin olmasına imkan veriliyordu. Fakat, Hobbes insanların doğal durumda ahlaki bilinçlerinin olmadığını ve ahlaki yasalara uymak zorunda olmadıklarını söyler. Ona göre doğal yasalar, ahlaki yasalar ya da Tanrı’nın yasaları, adına her ne dersek diyelim, yükümlülük yaratan yasalar olmaları için bir sivil otoritenin yaptırımında olması gerekir. Her ne kadar da doğal durumda ahlaki yasaların varlığından söz etse de, söz konusu yasaların insanların toplum altında yaşamaya geçmeden önce yükümlülüğe yol açmadığını da ekler.Doğal yasalar sadece insanları toplum altında birleştirmeye zorlayacak bir güç olması halinde, Tanrı’nın buyrukları olarak zorunluluğa dönüşürler. Bu demektir ki; ahlaki ilkeler siyasi bir güç olmadığı sürece anlamsızdırlar. Hobbes’un felsefesinde aklın buyrukları ve Tanrı’nın yasaları iki farklı kavram olarak ortaya çıkar; bu durum da bizi Hobbes’un aslında Tanrı’ya inanmadığını savunmaya kadar götürebilir. Halbuki, Hobbes’un yükümlülükleri meşrulaştırmak için dinin gücüne ihtiyacı vardır. Bu sebeple, Tanrı’yı bir araç olarak kullanmayı seçmiştir. Böylece, egemenin mutlak gücünü de sınırlamış ve yükümlülükler için de bir temel bulabilmiştir. Bir başka deyişle, Tanrı’nın varlığının dini açıdan meşrulaştırmasını yapmak yerine, egemen gücün eline dini ve Tanrı’yı siyasi ve sosyal düzene ulaşmak için bir araç olarak vermiştir. Hobbes’un göstermeye çalıştığı, Leviathan diye adlandırdığı toplumun bireylerden oluştuğu ve bu bireylerin egemen güce biat etme sebeplerinin, kendilerinin vermiş olduğu rıza ve yetki olduğudur. Kısacası, Hobbes siyaset felsefesinin temeline Tanrı’yı değil, öznelerin özgür iradelerini koyar. Bireyler doğal durumdaki sınırsız özgürlüklerinden feragat ederek bir egemen altında yaşamaya rıza göstermişlerdir, çünkü karşılığında güvenliklerini sağlayacaklardır. Bu anlaşma gereği egemene itaat etmeyi kabul ederler. Böylece siyasal olarak bireyin bağlı bulunduğu yükümlülükler Tanrı kavramı ile sınırlandırılmış olan egemenin gücü ile meşrulaştırılmış olur. Bu makalede, Hobbes’un egemenin mutlak gücünü ilahi irade olan Tanrı ile sınırlandırmış olduğu gösterilir. Aslında Hobbes’un yapmaya çalıştığı, egemenin gücüne mutlakiyet sağlayarak, onu ne dünyevi ne de ilahi bir güce karşı sorumluluk altına sokmaktır. Bunu nasıl başardığı ise bu makalede, Hobbes’un De Cive ve Leviathan kitaplarının analiz edilmesi ile detaylı olarak gösterilmiştir. (shrink)

Mühendishâne-i Berrî-i Hümâyûn hocalarından Masdariyecizâde Hüseyin Efendi 1238/1822’de doksan dereceden küçük bir açının Eukleides geometrisi yöntemleriyle üç eşit parçaya bölünmesine dair antik prob- lem hakkında bir risale kaleme alır. Risale, köklerini Antik Yunan’da bulan bu meşhur problemin Eukleides geometrisinin araçları olan çizgilik (işaretsiz cetvel) ve pergel kullanılarak ulaşıldığı düşünülen çözümünü içerir. Ayrıca, sunulan ispat Mühendishâne eğitim kadrosunun her birinin onayını gösteren imzalarla kayıt altına alınmıştır. Akademik literatürde bu risaleye dair yapılan değerlendirmelere bakıldığında, çözümde kullanımı sınırlandırılmış araçlarla bir sonuca ulaşılamayacağının Hüseyin (...) Efendi’nin risalesini yayınladığı tarihte çoktan ispatlanmış olduğu iddiasına dayanarak eser, müellif ve dönemin ilim çevresi ile seviyesi hak- kında tahkir eden genelleştirilmiş yorumlar görülür. Tüm bu güncel yayınlar, tek bir kaynaktan, Salih Zeki Bey’in konuya dair yaklaşık bir asır önce kaleme aldığı ve içerik itibariyle doğruluğu tartışılır makalelerinden neşet etmiştir. Bu çalışma bu güncel yayınların ortak kaynağının iddialarını inceler ve problemin çözümü- nün tarihine odaklanır. Böylece verilen hatalı bilgilerin tashihini sunar. (shrink)

Sağlamlık analizi (robustness analysis), çok sayıda birbirinden bağımsız prosedür aracılığıyla aynı sonucun elde edilmeye çalışıldığı epistemik bir stratejidir. Söz konusu strateji bilim pratiğinde açıklama verme ve öndeyi türetiminde başvurulan modellerde sıklıkla kullanılır. Bilimsel modellerin ne derece sağlam ve hassas olduğunun belirlenmesi ile ilgili bir yöntem olduğu için sağlamlık analizi hem bilim insanları hem de bilim felsefecileri açısından epistemik bir öneme sahiptir. Bu makalede öncelikle, sağlamlık analizleri tarihsel çerçevede ele alınmaktadır. Ardından literatürde yer alan farklı sağlamlık analizi sınıflandırmaları ve sağlamlık analizlerinin (...) işlevleri tartışılıp, modeller sağlamlık analizleri ve model temelli açıklamalar arasındaki ilişki ile ilgili bir ayrım yapılmaktadır. Bu ayrım modeller hakkında akıl yürütme ile modeller ile akıl yürütme arasındaki farklılıklar ile ilgilidir. Bu ayrıma göre bilimsel açıklamalarda kullanılan modellerin doğruluğunun koşullarının belirlenmesi sağlamlık analizleri olarak değerlendirilirken, modellerin uygulanabilirliği modeller ile akıl yürütme ile ilgilidir. (shrink)

Bu çalışmada, Heidegger’de teknik ontolojinin kuruluşunun incelenmesi amaçlanmıştır. Heidegger, “Varlık nedir?” sorusunun cevabını özellikle teknik kavramı üzerinden tartışır. Ona göre Aristoteles’ten zamanına kadar teknik kavramının gerçek anlamı unutulmuştur. Bunun üzerine Heidegger, felsefesinin ikinci döneminde teknik meselesine odaklanır. Onda teknik, insanın bilimler sayesinde elde edilen verilerden hareketle çeşitli araç ve gereçler üretmesi değildir, aksine Varlığın gizini-açmasıdır, varolanı görünüşe çıkarmasıdır. Antik tekniğin aksine modern teknik Varlığın gizini-açamamakta ya Varlığın üstünü örtmekte ya da insan ile Varlık arasını perdelemektedir. Heidegger, gizini-açmayı hakikat diye ifade (...) eder. Onda tekniğin; yerine koyma, ikamet etme, düzenleme, depolama, çerçeveleme ve dönemeç olmak üzere altı karakteri vardır. Heidegger’de Varlığın açığa-çıkma tarzı çerçevelemedir. Ama aynı zamanda çerçeveleme, insan eliyle Varlığa saldıran, ona meydan okuyan bir yapıya ve söyleme sahiptir. Çerçevelemenin neden olduğu olumsuz durum ise ancak düşünme sayesinde aniden gerçekleşen dönüş ile ortadan kaldırılabilir. Çünkü Varlık ile insan birbirine aittir. Böylece Heidegger’de teknik, Varlığın gizini-açmasının bir tarzıdır, teknik ontoloji ise Varlığın özünün teknik kavramından hareketle aydınlığa çıkarıldığı özel bir felsefedir. (shrink)

This article explores the philosophical complexities of asylum and refugee reception, critiquing both continental and analytical traditions while proposing a phenomenological method to bridge theory and praxis. It highlights the analytical tradition’s focus on formal rights and obligations, and contrasts this with insights from the continental tradition and Hannah Arendt’s experiential perspective on asylum. The paper advocates for a comprehensive theory of hospitality, aiming to reconcile formal rights with the lived experiences of refugees, ultimately striving for a balanced understanding and (...) better facilitation of mutual recognition and integration. (shrink)

One of the signal developments in contemporary criticism over the past several years has been the ascendancy of the colonial paradigm. In conjunction with this new turn, Frantz Fanon has now been reinstated as a global theorist, and not simply by those engaged in Third World or subaltern studies. In a recent collection centered on British romanticism, Jerome McGann opens a discussion of William Blake and Ezra Pound with an extended invocation of Fanon. Donald Pease has used Fanon to open (...) an attack on Stephen Greenblatt’s reading of the Henriad and the interdisciplinary practices of the new historicism. And Fanon, and published interpretations of Fanon, have become regularly cited in the rereading of the Renaissance that have emerged from places like Sussex, Essex, and Birmingham.1My intent is not to offer a reading of Fanon to supplant these others, but to read, even if summarily, some of these readings of Fanon. By focusing on successive appropriations of this figure, as both totem and text, I think we can chart out an itinerary through contemporary colonial discourse theory. I want to stress, then, that my ambitions here are extremely limited: what follows may be a prelude to a reading of Fanon, but does not even begin that task itself.2 1. See Jerome McGann, “The Third World of Criticism,” in Rethinking Historicism: Critical Readings in Romantic History, ed. Marjorie Levinson et al., pp. 85-107, and Donald Pease, “Toward a Sociology of Literary Knowledge: Greenblatt, Colonialism, and the New Historicism,” in Consequences of Theory, ed. Barbara Johnson and Jonathan Arac.2. A properly contextualized reading of Fanon’s Black Skin, White Masks, the text to which I most frequently recur, should situate it in respect to such germinal works as Jean-Paul Sartre’s Réflexions sur la question Juive, Dominique O. Mannoni’s Psychologie de la colonisation, Germaine Guex’s La Névrose d’abandon, as well as many lesser known works. But this is only to begin to sketch out the challenge of rehistoricizing Fanon. Henry Louis Gates, Jr. is coeditor of Transition, a quarterly review, and the author of Figures in Black and The Signifying Monkey, which received an American Book Award. (shrink)